Tyle co do zagadnień bieżących, przejdźmyż więc do rozpatrywania bardziej długofalowych skutków polityki PiS, tym razem w dziedzinie migracji. Jak to wygadał się przed paru laty, i pożegnał za to z urzędem minister Chorąży, od początku nie chodziło o to czy w ogóle będziemy przyjmować migrantów, a jedynie skąd będą oni do nas masowo napływać. Nie chcieliśmy - i słusznie! - wciskanych nam wówczas przez UE nachodźców z Syrii, Afganistanu czy czarnej Afryki, ale nikt nie mówił przecie o tych z najbliższego nam wschodu... Jak i drugiego krańca Eurazji, bowiem coraz częściej mamy do czynienia w kraju z migrantami z Indii i Nepalu, a przebąkuje się nawet i o Filipinach. Tak się zaś składa, że we wszystkich tych państwach działają silne maoistowskie partyzantki terrorystyczne, z czego mało kto u nas zdaje sobie sprawę, bo i skąd. Wszakże jak tak dalej pójdzie, i liczba migrantów stamtąd będzie przyrastać w lawinowym tempie nad Wisłą, za niedługo ten ''egzotyczny'' dla nas dotąd problem stanie się wkrótce i naszym. Lepiej więc zawczasu przygotować się nań rozpatrując sprawę, aby uprzedzić ewentualny szok kulturowy stąd płynący. Bowiem rzecz nie istnieje kompletnie w dyskursie publicznym o ile mi wiadomo, w przeciwieństwie do jakoś tam już oswojonego islamu, choć i tu niemałym zaskoczeniem zapewne dla większości Polaków byłoby uświadomienie im, że największe muzułmańskie państwo świata leży nie na Bliskim, lecz Dalekim Wschodzie i jest krajem niearabskim. Mowa rzecz jasna [ nie dla wszystkich ] o Indonezji, zaś druga po nim wspólnota wyznawców islamu także mieści się na drugim krańcu Eurazji - w Indiach szacowana na ok. 140 mln ludzi, nikt tak naprawdę nie wie ilu sobie faktycznie liczy. Dowodem jak bardzo nasze postrzeganie odklejone jest tu od realiów są Malediwy, kojarzone nad Wisłą zwykle jako tropikalny raj, skąd obecnie nadaje swe gorące apele o poszanowanie rzekomo zagrożonych w Polsce praw kobiet i pederastów Kinga Rusin. Atoli wpierw powinna zająć się ich losem na miejscu, gdzie przebywa bowiem panuje tam restrykcyjne pod tym względem prawo szariatu, z wszystkimi tegoż konsekwencjami. Kinia zamiast więc pierdolić KODziarskie farmazony, niechże na znak protestu przespaceruje się z flagą LGBT ulicami stolicy ''tropikalnego raju'' jaką jest Malé, sądzę że pozwoliłoby to rozwiązać kwestię tego żeńskiego tumana raz na zawsze. Bowiem nie żartują na Malediwach w owych sprawach, o czym przed paru laty przekonał się jakichś lokalny nieszczęśnik, co śmiał publicznie wyznać swą niewiarę w Allaha. Ledwo miejscowa policja odratowała go po tym od linczu rozjuszonego tłumu, ale najlepsze bodaj było potem - dzień później w dzienniku ichniej tv odszczekał wyraźnie przerażony swą deklarację, bo gliniarze na komisariacie wytłumaczyli mu dobitnie, że jeśli tego nie uczyni urwą mu łeb. Tak więc go Kinga, go - bierz ich dziewczyno! I niech no tylko nie przyjdzie któremu z polskich ambasadorów w owym rejonie świata odratowywać idiotkę, bo godzien przez to będzie jeno połamania mu kulasów.
Zostawmy jednak powiadam zagadnienie islamskie, jako dość już oswojone w rodzimym dyskursie publicznym, i zajmijmy całkiem dlań dziwacznym, jaki stanowi fenomen globalnego maoizmu poza Chinami. Za kanwę rozważań posłuży nam traktująca o tym praca Julii Lovell, której przekład niedawno akurat ukazał się w Polsce nakładem PIW. Mam wprawdzie do niej parę zastrzeżeń np. istotną wadą jest brak szerszego omówienia maoistowskiej partyzantki na Filipinach, o czym niemal kompletnie nie mówi się w naszych mediach, a jeśli już to o działających na południu owego kraju dżihadystach. Poza tym naprawdę trzeba ogromnej dozy zaślepienia, by porównywać nastawionego konfrontacyjnie do Chin Trumpa i jego zwolenników z hunwejbinami maoistowskiej ''rewolucji kulturalnej'', jak czyni to właśnie na wstępie autorka. Widać, że przemawia tu przez nią typowa przedstawicielka liberalnego establiszmętu, obsrana halucynacyjną wizją tłumu ''rednecków'' biorących takich jak ona za kark - niestety okazali się na to zbyt uładzeni i dali podpuścić nieudanym marszem na Kapitol. Niemniej poza paroma mankamentami, w tym dość licznymi literówkami polskiego wydania, rzecz godna polecenia także wizualnie, ze względu na ''tekturowo-brutalistyczną'' twardą okładkę, znakomicie odpowiadającą surowości a zarazem swoistej atrakcyjności maoizmu dla zmarginalizowanych grup w globalnej wiosce otaczającej metropolie, zgodnie z hasłem Przewodniczącego. Zaskoczyła mnie wszakże podana przez autorkę informacja, że inspiracja dla rebelii nepalskich maoistów wcale ponoć nie wyszła z Chin, lecz od ich ''towarzyszy'' z USA. Co przypomniało mi wielokrotnie już w tym miejscu omawianą sprawę prowokatora FBI Richarda Aoki, który zaraził był zdrożną fascynacją ideologią Mao murzyńską bolszewię z ''Czarnych Panter''. Sens takowej operacji z perspektywy amerykańskich władz jest wbrew pozorom dość oczywisty, powiększał on bowiem rozbicie w komunistycznym obozie, kanalizując bunt w bezpieczne w gruncie rzeczy dla systemu koryto. Współgrało to z ówczesną polityką Pekinu, mimo miotanych przezeń pod adresem Waszyngtonu obelg, gdyż jak wynika ze znakomitej pracy Lorenza M. Lüthiego traktującej o konflikcie między maoistowskimi Chinami a ZSRR, Mao rozpętał ''rewolucję [anty]kulturalną'' nie tylko dla rozprawy z wewnętrznymi przeciwnikami, lecz i aby storpedować zawiązanie globalnego komunistycznego sojuszu pod egidą Moskwy, skupionego na pomocy dla walczącego z USA Północnego Wietnamu. Julia Lovell także stawia sprawę jasno, pisząc wprost iż ''Mao celowo rozpoczął rewolucję kulturalną, aby wyplenić sowieckie wpływy w Chinach''. Dlatego mimo wściekłych ataków w owym czasie na przedstawicieli Zachodu, czerwonogwardziści najzacieklej zwalczali domniemanych ''Chruszczowów'' na miejscu. ''Zdejmiemy z was skórę, powyciągamy wam żyły, spalimy wasze zwłoki, a prochy rozrzucimy z wiatrem!'' - deklarował pisany ''wielkimi znakami'' tekst odezwy hunwejbinów naprzeciw radzieckiej ambasady w Pekinie. Do tego jak słusznie zwraca uwagę brytyjska autorka: ''gorące konflikty zimnej wojny - w Wietnamie, Afryce i na Bliskim Wschodzie - wynikały nie tylko z napięcia między ZSRR i USA, lecz także z chińsko-radzieckiej rywalizacji o wpływy''. W walce tej zwycięstwo odnieśli Sowieci, aczkolwiek okazało się ono iście dla nich pyrrusowe, ze względu na koszty jakie radzieccy komuniści musieli ponosić dla utrzymania ''bratnich'' tyranii jak choćby Mengystu w Etiopii - zwalczanego zresztą przez maoistowską partyzantkę w Erytrei, jaka dała początek panującemu dotąd w tymże kraju reżimowi: brak jej opisu stanowi kolejny już mankament pracy Lovell. Wydatnie przyczyniło się to więc do upadku ZSRR, a przy tym paradoksalnie pogarda Mao dla amerykańskiego imperializmu jako ''papierowego tygrysa'', skłoniła go w końcu do taktycznego z nim sojuszu, wymierzonego w ''bratnią'' agresję ze strony Moskwy, bezpośrednio zagrażającą stolicy kraju i peryferyjnym, lecz strategicznie ważnym z punktu widzenia Chin rejonom jak Mandżuria czy Sinciang. Miejmyż więc odwagę to przyznać: Mao i jego ''rewizjonistyczny'' następca Deng swą polityką nieświadomie przyczynili się w równym, a może nawet większym jeszcze stopniu do wyzwolenia Polski spod ucisku radzieckiej hegemonii, co Jan Paweł II, ''Solidarność'' i Reagan razem wzięci. Rzecz jasna nie twierdzę tym samym, że mamy wzorem Pitonia chińskim komuchom stawiać za to pomniki, bo gdybyśmy spróbowali montować antykomunistyczne związki zawodowe w ich strefie wpływów, zmasakrowaliby nas za to jak Tybetańczyków czy Ujgurów, albo rozjechali czołgami niczym demonstrantów na placu Tian'anmen. Dlatego wyraźnie zaznaczyłem, iż chińscy przywódcy uczynili to z naszego punktu widzenia mimochodem poniekąd, stąd nie mamy u nich żadnego długu wdzięczności z tego tytułu, niemniej fakty są jednoznaczne: maoistowskie Chiny odegrały kluczową rolę w obaleniu ZSRR, bez nich podobnie jak i wsparcia muzułmańskich dżihadystów nie sposób byłoby tego dokonać.
W każdym razie jeśli prawdą jest, że to sekta amerykańskich maoistów na czele z ich fuhrerem Bobem Avakianem wydatnie przyczyniła się do wywołania rewolty komunistycznej w Nepalu, każe to poważnie zastanowić się, czy ich bolszewiccy towarzysze z Indii bądź Filipin stanowiliby nad Wisłą akurat chińską ''V kolumnę''... Równie dobrze mogliby odgrywać rolę niechby nieświadomego narzędzia nacisku w rękach Waszyngtonu, który w ten przemyślny sposób perfidnie torpedowałby jakiekolwiek próby zbliżenia Warszawy z Pekinem. Wystarczyłoby aby np. jakiś inspirowany przez amerykański wywiad maoistowski terrorysta przybyły do Polski z Nepalu, zmasakrował kałachem tutejszą klientelę ''Lidla'' lub inszej ''Biedronki'', co zostałoby następnie nagłośnione w kontrolowanych przez Amerykanów miejscowym mediach typu TVN zwalając całą winę za to na Chiny, i po sprawie. Nie radziłbym z tego śmieszkować jako rzekomego ''szuryzmu'', gdyż rzeczywistość ostatnio kreśli jeszcze bardziej absurdalne wydawałoby się, i krwawe zarazem scenariusze. Tezie o jankeskiej inspiracji w maoistowskim terroryzmie, przeczy z pozoru czynne wsparcie ze strony USA dla zwalczających go władz jeszcze wtedy monarchicznego Nepalu. Jeden z czołowych przedstawicieli neokoszerwatywnego reżimu Colin Powell osobiście zawitał do królestwa położonego u stóp Himalajów w styczniu 2002 roku, wyrażając poparcie dla działań nepalskiej armii, bezlitośnie aczkolwiek bez większego skutku tępiącej miejscową komunistyczną partyzantkę. Pamiętajmy wszakże, że żadne z byłych jak i obecnych imperiów czy to Stany ''Zjednoczone'', Rosja, Chiny lub Niemcy nie są jednorodne, lecz stanowią zawsze konglomerat zaciekle nieraz zwalczających się potężnych grup interesu, prowadzących często zupełnie niezależną i konkurencyjną politykę, także zagraniczną. Tym bardziej, że maoistowska ''Revolutionary Communist Party USA'' Avakiana brała czynny udział w obaleniu Trumpa, a onże sam ''wódz rewolucji'' otwarcie nawoływał do głosowania w ostatnich wyborach prezydenckich na Bidena. Francuski reporter Roger Faligot w swej pracy traktującej o chińskich tajnych służbach wprost pisze, że holenderski kontrwywiad założył własną partię maoistowską, której przedstawiciele a jego agenci jeździli na bolszewickie kongresy do Pekinu, i brali od Chińczyków fundusze na działalność wywrotową w swym kraju, niby więc czemu podobny numer nie byłyby w stanie wykręcić FBI czy CIA? Tłumaczyłoby to również fenomen popularności maoizmu w kluczowym państwie NATO jakim jest Norwegia, gdzie osiągnął on bodaj największe rozmiary w całej Europie, stąd brak jego opisu stanowi kolejny obok nieobecności wątku filipińskiego mankament pracy Lovell [ powstała za to o tym całkiem niezła tragifarsa ''Towarzysz Pedersen'' ]. Z drugiej strony - stara miłość maoistowskich komuchów do kraju ich lidera, mimo pomstowań na ''zdrajców'' i ''rewizjonistów'' z Pekinu, jednak nie rdzewieje, stąd cholera wi komu mogą w końcu podlegać. Tak czy siak jeśli to bolszewickie ścierwo z drugiego krańca Eurazji zalezie do nas i rozwinie się w lokalnych warunkach, mamy przejebane.
Tym bardziej, że burżujskie synalki tworzące ''Studencki Komitet Antyfaszystowski'' na UW, wychowankowie elitarnego stołecznego liceum, którego patronem jest żydowski komunista, stanowią grupę ''wannabe-RAF'' i aż przebierają nogami, aby pobawić się krwawo w rewolucję naszym kosztem. Póki co zakładają błazeńskie ''politbiuro'' urządzając czystki między sobą, ale z tow. Gonzalo i jego wychowanków ze ''Świetlistego Szlaku'' też pierwotnie robiono sobie jaja, a pamiętajmy że dzięki nim ''universitarios'' stały się w Peru synonimem ''terroristas''. U nas może być podobnie, o ile tylko wspomniane komusze spierdoliny na miejscu połączą siły z przybyłymi z drugiego krańca Eurazji, a nad wszystkim ochronny parasol roztoczą USA lub Chiny, i zrobi się naprawdę niewesoło. Nie mówię, że obejmą zaraz władzę nad Wisłą, ale doprawdy wystarczy setka, góra dwie dobrze wyszkolonych i nade wszystko zaprawionych już w boju ludzi, mających wsparcie ze strony lokalnych komuchów jak i tajnych służb obcych państw, by ostro zamieszać na miejscu czy to zabijając stacjonujących w Polsce jankeskich żołnierzy, tudzież przeprowadzając spektakularne zamachy na infrastrukturę 5G dajmy na to, wznoszoną przez firmy należące do chińskich ''rewizjonistów'' typu Huawei. Oby niniejsze spekulacje okazały się jedynie mrzonką, niemniej lepiej dmuchać na zimne i zawczasu rozważyć wyżej zarysowaną ewentualność. Zanim stąd przejdziemy do szkicowego z konieczności omówienia choć paru wymienionych w pracy Lovell egzotycznych dla nas partyzantek maoistowskich, warto wpierw rozprawić się z popularnym wciąż mitem, jakoby Mao nie był marksistą. Głupoty jakie wygaduje się przy tym o nim, że był zeń taoista czy inszy konfucjanista, wołają wprost o pomstę. Brednie takowe są bowiem wygodne zarówno dla chińskich komuchów, serwujących obecnie swoją wersję sowieckiej dezinformacji o rzekomo ''miłującym pokój ZSRR'' i ''socjalizmie w jednym kraju'', co i utwierdzają liberalną bajkę ''upadku komunizmu'', pokonanego jakoby przez ''wolny MC-świat''. Tymczasem jak słusznie zwraca uwagę brytyjska badaczka ''jeśli ponownie wpiszemy maoizm na karty historii powszechnej XX wieku, wyłoni nam się zupełnie inny obraz niż standardowa historia, w której Związek Radziecki przegrywa zimną wojnę na rzecz [ triumfującego] neoliberalizmu''. Dokładnie, nagle z chwytliwych hasełek reklamowych o ''końcu historii'' i globalnym ''wolnym rynku'' nie zostaje nic, idą w drzazgi bowiem fenomen komunizmu okazuje się zaskakująco żywotny, nawet jeśli przybiera mocno zmutowaną postać pod wpływem niespotykanych w świecie szeroko pojętego, ''kolektywnego Zachodu'' okoliczności, zachowując wszakże nadal swą zbrodniczą i totalitarną istotę. Nikt nie przeczy osadzeniu z konieczności Mao w jego rodzimej kulturze, jednak podobnie jak z Leninem czy Stalinem narodowa była w jego wypadku tylko forma, treść zaś socjalistyczna jak najbardziej i marksistowska. Owszem, Marks rzeczywiście gardził chłopstwem jako ''klasą reakcyjną, pogrążoną w idiotyzmie życia wiejskiego'', co zdaje się sytuować na antypodach głoszonej przez Mao ''wojny ludowej'' opartej na rolniczych masach w tzw. ''III-im świecie'' [ skądinąd pojęcie jego autorstwa ponoć ]. Do tego twórca socjalizmu jakoby ''naukowego'' był zdeklarowanym okcydentalistą, gotowym usprawiedliwiać niewolnictwo Murzynów w USA jako ''kategorię konieczną ekonomicznie'', czy brytyjskie panowanie kolonialne w Indiach, mimo wszystkich towarzyszących mu okrucieństw stanowiące wedle niego narzędzie wyzwalania Hindusów z ichniego ''średniowiecza''. Wszakże ignoranci przytaczający z lubością w tym kontekście słowa Marksa o niemożności wywołania rewolucji poza uprzemysłowionymi krajami współczesnego mu Zachodu, pomijają fakt, że nie istnieje coś takiego jak ''ortodoksyjny marksizm''. Uniemożliwił to sam twórca owej doktryny swą XI tezą o Feuerbachu, mówiącą że filozofia od teraz ma nie opisywać rzeczywistość, lecz ją zmieniać rewolucjonizując, co nadało jego myśli z konieczności dziejowy, procesualny i przez to otwarty charakter. Wprawdzie Marks próbował później temu zaprzeczyć, zgodnie z duchem swej epoki dążąc do ''unaukowienia'' własnych tez, ubierając je w formę zamkniętego systemu, wszakże poległ na jego sprzecznościach nie kończąc dzieła życia jakim był ''Kapitał'', mimo że miał na to wystarczająco dużo czasu.
Dlatego odpada gadanie, że ktoś jest wierny lub nie doktrynie Marksa, można tu mówić jedynie o pewnych stałych tezach czy intuicjach, jakie towarzyszyły Karolowi w jego działalności publicystycznej, pisarskiej i politycznej od jej zarania po kres, mocno zresztą przy tym ewoluując w niektórych przynajmniej aspektach, ale i nic więcej. Nieadekwatność marksowskich kategorii opisu do nieznanej mu jeszcze ''imperialistycznej'' postaci kapitalizmu, konstatował już na pocz. XX-ego stulecia Lenin, bowiem system ten obejmując wtedy cały glob, wciągał w swe tryby nie tylko jak dotąd zindustrializowane kraje ówczesnego Zachodu, ale i kolonie tegoż w Afryce i Azji. Dało to Leninowi podstawy do uzasadnienia szczególnej pozycji jaką miała w tym układzie sił pełnić Rosja, kluczowy dla wywołania światowej rewolucji kraj, bowiem ''eurazjatycko'' i ''sworzniowo'' położony między centrami kapitału na Zachodzie a skolonizowanym jeszcze wtedy Wschodem. Należy stąd podkreślić jakoś mało raczej eksponowany fakt, iż Związek Sowiecki od początku ustanowiony został jako globalistyczna struktura parapaństwowa, mająca w zamierzeniu objąć swym panowaniem cały świat, a nie tylko samą Rosję i jej ''limitrofy''. Rozwinął owe tezy wierny uczeń Lenina Stalin w swych wykładach pod zbiorczym, i jakże adekwatnym tytułem ‘’O podstawach leninizmu’’ , wygłoszonych zresztą w tym samym mniej więcej czasie, gdy Hitler spisywał ‘’Mein Kampf’’, a Trocki z kolei opublikował przywoływany już tutaj tom ‘’Literatura i rewolucja’’, gdzie wprost oznajmiał istotny cel komunizmu, jakim wedle niego było ‘’naukowe’’ wyhodowanie nadczłowieka, bolszewickiego Hiper-robociarza – o 1924 roku ów! Józef Wissarionowicz wprowadził tamże podział na ruchy ‘’obiektywnie reakcyjne’’ nawet jeśli lewicowe, o ile tylko jak ówczesna brytyjska Partia Pracy wspierające imperializm w jego odmianie ‘’soft’’, oraz z tego samego powodu pełniące wywrotową rolę, choćby same miały kontrrewolucyjny charakter jak np. motywowany religijnie muzułmański ekstremizm polityczny czy partie bazujące na masach zrewoltowanego chłopstwa w koloniach państw europejskich. To zaś z kolei dało podwaliny dla maoizmu, z jego tezami o ‘’globalnej wsi’’ otaczającej ‘’miasto na wzgórzu’’ jakim jest w swym mniemaniu USA, jako podstawie światowej hegemonii Zachodu, oraz wizjonerskiemu przyznajmy dowartościowaniu pozycji marginalnych dotąd Azji, Afryki i Ameryki Południowej w nowym planetarnym układzie sił. I tak oto rolnicy i niewolnicy pogardzani wpierw przez Marksa niczym ‘’kolonialne bydło’’, awansowali w końcu do statusu kluczowej dla wywołania światowej rewolucji warstwy społecznej, a było to możliwe właśnie przez otwarty, dynamiczny charakter samego marksizmu. Skoro więc nie może on poniekąd z zasady posiadać raz na zawsze ujętej w stałe ramy postaci zamkniętego systemu, należy zadać fundamentalne pytanie, co w takim razie stanowi jego podstawę i określa istotę samej ‘’płynnej’’ doktryny? Otóż jak to ustaliliśmy, jest nim prometejska, tytaniczna wręcz wizja Człowieka-Boga, który mocą swej woli i rozumu kreuje świat. W tym sensie maoizm przez swój rewolucyjny woluntaryzm głoszący, że moc zawarta jakoby w zrewoltowanych masach władna jest dosłownie przenosić góry, posiada w o wiele większym stopniu marksistowski charakter, niż radziecka odmiana komunizmu czy tym bardziej zachodnioeuropejskie socjaldemokracje, z ich zgrywaniem się na rzekomą ‘’naukowość’’ i mieszczańskie ustatecznienie w skostniałych formach instytucjonalnej polityki. Nie jest więc prawdą jakoby chiński komunizm miał ‘’postawić marksizm na głowie’’, jak głoszą utytułowani ignoranci w świecie zachodnim i klepiące po nich bezmyślnie rodzime zakompleksione półgłówki, zapatrzone ślepo w Okcydent. Wręcz przeciwnie – Mao świadomie lub nie, nawet jeśli wypaczając ‘’literę’’ zachował jednakże wierność samemu ‘’duchowi’’, wybitnie skądinąd nieczystemu, przyświecającemu doktrynie Marksa a przygaszonemu wulgarnym pozytywizmem radzieckiego ‘’marksizmu-leninizmu’’, czy nieco bardziej wysublimowaną jego postacią jaką przybrał on w Europie Zachodniej.
Cała ta gadanina o tym czy Mao był w ogóle komunistą, a może raczej czerpał jedynie z rodzimej tradycji, i płynące stąd jałowe spory pomijają jeden istotny fakt – że heglizm i wyrastająca zeń ‘’płynna’’ doktryna Marksa doskonale wpasowały się w charakterystyczny dla Chin ‘’dialektyczny’’ sposób rozpatrywania spraw, przedkładający je nad logiczne, oparte na binarnych opozycjach myślenie. Nie znaczy to wszakże, że ów swoisty holizm, całościowe poniekąd widzenie rzeczy wyklucza przeciwieństwa jak zwykle to mylnie się mniema, wręcz przeciwnie – harmonia jest tu efektem nieustannej walki jaka między nimi zachodzi, zupełnie jak u Heraklita, stąd posiada ona z konieczności względny jedynie, niestały charakter istnienia, czy raczej ciągłego stawania się. Dynamiczna wizja bytu jaka temu towarzyszy, wyśmienicie nadaje się do uzasadnienia rewolucjonizmu, i to nawet gdy z pozoru akcentuje ciągłość i szacunek dla antycznej tradycji, jak to zwykle choć nie zawsze bywało wśród chińskich myślicieli. Hołdując mitowi ''złotego wieku'', zaznaczali wszakże zazwyczaj, że powrót doń nie jest już możliwy, ani nawet potrzebny. Wedle Dawida Rogacza, autora pracy o starożytnej historiozofii Chin, kluczowym dla niej pojęciem jest ‘’shi’’ rozumiane tu jako zasadniczy dla danej epoki trend dziejów, nadający jej charakterystyczne tylko dla niej znamię, określające dalszy bieg wypadków. Polifoniczna wbrew pozorom chińska tradycja myśli, różniła się mocno w zależności od danej szkoły czy mędrca co do rozumienia wpływu człowieka na swój czas, byli tacy co upatrywali tu swoistego odpowiednika greckiego ‘’fatum’’, większość jednak opowiadała się za aktywną rolą rzesz ludzkich jak i poszczególnych jednostek. Jakże to więc dalekie od stereotypowej ‘’orientalnej bierności’’! Chińczycy stąd, podobnie zresztą jak inne nacje Dalekiego Wschodu, nie obruszyliby się zapewne wcale na to co wykłada Kojeve o Heglu, iż ten ‘’pojmuje i ogłasza, że to co nazywano ‘’Bogiem’’, jest w rzeczywistości ludzkością wziętą w domkniętej całości swej historycznej ewolucji’’, zaś ‘’teologia zawsze była nieświadomie antropologią’’. Z takich oto założeń począł się marksizm, ale też dlatego deklaracje programowe azjatyckich partii komunistycznych jak birmańska czy północnokoreańska, tak dobitnie podkreślają rolę czynnika ludzkiej woli w dziejach, głosząc iż ‘’człowiek jest panem wszystkiego, przywódcą historii i o wszystkim decyduje’’. Zarazem żadną miarą nie sposób nazwać Mao konfucjanistą, której to doktryny zresztą szczerze nie cierpiał, gdyż akcentowała moralne obowiązki synowskie i szacunek dla tradycji przodków, przeciwko którym zbuntował się w młodości. Wbrew jego własnym deklaracjom nie był też wcale współczesnym zwolennikiem szkoły legistów, bo ci nie upatrywali jak to się błędnie sądzi w prawie narzędzia li tylko kaprysów tyrana, lecz dążyli za jego pomocą do okiełznania także woli władcy, i poddania jej powszechnie obowiązującym normom. Robienie z Wielkiego Sternika wyznawcy schińszczonego buddyzmu w ogóle nie chce mi się komentować, bo to równie zasadne co bredzenie, że Hitler był ''katolikiem''. Wreszcie morderczy wprost rewolucjonizm Mao i jego bestialskie skłonności trudno uzgodnić z pierwotnym taoizmem, cechującym się pacyfistycznym raczej podejściem i towarzyszącą mu wizją spontanicznej jakoby, przedustawnej harmonii. Aczkolwiek z czasem tradycja ta wyrodziła się w swe przeciwieństwo, przyświecając krwawym ludowym rewoltom w jakie obfitowały dzieje Chin i stojącym za nimi tajnym stowarzyszeniom, więc tu od biedy można by dopatrywać się jakichś związków, ale tylko w sensie jakim za kontynuację pugaczowszczyzny traktowany jest bolszewizm, nie inaczej.
Wszakże cechujący doktrynę Mao militaryzm - weźmy choć jego niesłynne rozważania jak to wojna nuklearna pochłaniając z połowę ludzkości, oznaczałaby jednak dla reszty szczęsny ''świt komunizmu'' - dochowywał nade wszystko wierności leżącej u podstaw rewolucyjnego marksizmu ''walce klas'', bez której to stawał się on tylko bezzębnym ''papierowym tygrysem''. Koncept ten zresztą Marks zaczerpnął od liberałów, bowiem nigdy dość powtarzania, że liberalizm jak i socjalizm są ideologiami terrorystycznymi i na równi niemal ludobójczymi, przynajmniej w założeniach. Dlatego właśnie arcyliberalna przecież doktryna ''praw człowieka'' odpowiada za miliony ofiar ludzkich, no bo jeśli ktoś ich nie respektuje przestaje tym samym być człowiekiem, stąd i jest się w mocy w nieludzki sposób traktować go bombami z białym fosforem itp., toż samo rzec można o komunistycznym ''ubóstwieniu'' ludzkości. Z tych samych powodów nic nie można zarzucić z pozycji ''marksistowskiej ortodoksji'', pojmowanej jako ''duch'' podkreślmy, a nie ''litera'', takim oto sformułowaniom z programowego manifestu pt. ''Niech żyje leninizm'' sprokurowanego z inicjatywy Mao w 1960 roku, by dać odpór ''chruszczowiźnie'' stanowiącej faktyczny wyłom, nawet jeśli wbrew intencjom jego sprawcy, w światowym komunizmie. Głosił on - cytuję za opracowaniem Lovell - ''współcześni rewizjoniści, trzymający się swych absurdalnych argumentów odnośnie do aktualnej sytuacji na świecie oraz absurdalnych argumentów jakoby marksistowsko-leninowska teoria walki klas była przestarzała, usiłują całkowicie obalić fundamentalne założenia marksizmu-leninizmu co do kwestii takich jak przemoc, wojna, pokojowe współistnienie itd.''. Dokładnie, wszakże rzeczony manifest przez swoje uniwersalistyczne nastawienie, mające uzasadnić dążenie Chin do ''przywództwa światowej rewolucji'' w miejsce ''rewizjonistycznego'' jakoby ZSRR, zawierał istotne novum w porównaniu z wcześniejszą chińską tradycją myśli politycznej. Odwołam się tu do wspomnianego już Dawida Rogacza, który zwraca w swej pracy uwagę na silny ''sinocentryzm'' charakteryzujący dotychczasowy światoogląd Chińczyków. Interesowali się oni jak najbardziej dziejami innych państw i narodów, w tym mieli świadomość istnienia na drugim krańcu Eurazji analogicznego Imperium Rzymskiego, wszakże wszystko to jedynie w odniesieniu do siebie samych, tylko ich wspólnota we własnym mniemaniu zasługiwała na miano rzeczywiście historycznej. Więcej: patologia trawiącego obecnie Zachód ''wokeizmu'', nienawiści do korzeni rodzimej kultury stwarza fałszywe wrażenie, jakoby rasizm i szowinizm były jedynie cechami Okcydentu i ogólnie białego człowieka. Faktycznie taki oświeceniowy pruski rasista jak Johann Gottfried Herder, raczył był w swych ''Myślach o filozofii dziejów'' paskudnie wyrażać się o Chińczykach, nazywając ich tam ''prostackim ludem'' wywodzącym się od Mongołów, którego przedstawiciele są wedle niego ''brzydcy'' i ''głupi'', co wprost uzasadniał ich ''biologiczną konstytucją, od której nie sposób uciec'' [ cyt. za Rogaczem ]. Tyle że podobnie rasistowskim opiniom, o jedynie odwrotnym znaku, hołdowali także znakomici chińscy uczeni, jak choćby żyjący dobrych parę wieków wcześniej, konkretnie w XII stuleciu wedle rachuby chrześcijańskiej Chen Liang. Uznawał on różnicę między Chińczykami a ''barbarzyńcami'' za bezwzględną, twierdząc otwarcie, że ci drudzy składają się z pośledniejszego gatunku materii, będąc czymś pomiędzy człowiekiem a zwierzętami na wzór ''gojów'' w żydowskim z kolei rasizmie. Podobnie uważał ulubiony ponoć myśliciel Mao Wang Fuzhi, w ogóle dość typowe dla tradycji chińskiej było przeświadczenie, że na miano człowieka zasługiwali w pełni jedynie sami Hanowie, cała reszta zaś ludzkości to w mniejszym bądź większym stopniu zwykłe ''dzikusy'', przy czym za takowych uznawali nawet bliskich wydawałoby się przecież rasowo i cywilizacyjnie Koreańczyków czy Japończyków.
Implikowało to rzecz jasna mocny izolacjonizm, wsobność przysłowiowego ''państwa środka'' stanowiącego prawdziwe uniwersum, świat sam w sobie, nastawienie charakterystyczne dla starożytnych Chin, które legło w gruzy dopiero pod naciskiem ekspansji Europejczyków, a i to nie bez potwornych wstrząsów społecznych trwających przeszło całe XIX stulecie. Kraj jaki się wskutek tego wyłonił z dziejowej pożogi i rzeczywistość polityczna nie miały już wiele zgoła wspólnego z rodzimą tradycją, czego symbolicznym i widomym przypieczętowaniem był ostateczny upadek instytucji cesarstwa, dotąd zwycięsko odradzającej się po periodycznie nawracających w historii Chin ludowych rewoltach, wojnach domowych i najazdach ''barbarzyńców''. Tym razem miało być inaczej, dalekowschodnie mocarstwo otwarło się na świat uświadamiając sobie swe globalne znaczenie i w zamiarach sięgając po planetarne przywództwo, jakie dobitnie zaczął szerzyć maoizm. Mimo iż przegrał na tym polu rywalizację z sowiecką odmianą komunizmu, nie pozostało to całkiem bez wpływu na resztę państw świata, szczególnie w peryferyjnych w czasach panowania Mao rejonach Afro-Eurazji, oraz Ameryki Południowej, i o tym właśnie traktuje rzeczona praca Julii Lovell. Ponieważ konieczne w tym kontekście zdementowanie bzdur krążących do dziś na temat maoizmu zajęło nam nadto już miejsca, skupimy się tylko na jednym aspekcie jego globalnego oddziaływania, jaki dał poniekąd nazwę temuż wpisowi. Idzie o ''kwestię kobiecą'' - sam Mao jak przystało na rasowego ''feministę'' traktował podle swe baby, zdradzając je jak popadnie i regularnie urządzając orgie z paroma ''towarzyszkami-dziwkami'' na raz. Przy czym, to uwaga dla zakompleksionych kucerzy i inceli, nie był zeń żaden ''Chad'', lecz obleśny gruby i śmierdzący cap, któremu cuchnęło z gęby, nie mył rąk po sraniu [ ''fakt potwierdzony naukowo'' ], zaś obmywał się wedle własnych słów ciałami młodych dziewcząt. Niemniej rzucone przezeń hasło, iż jakoby ''kobiety mogą podźwignąć połowę nieba'' padło na podatny grunt, przyjęte z prawdziwym entuzjazmem zwłaszcza tam, gdzie faktycznie żeńska część ludzkości [ że posłużę się wyklętą obecnie ''cis-płciową'' kategoryzacją ] cierpiała realną, a nie wydumaną jak niedojebane Julki dyskryminację. Na czoło wybija się tu zawarty w pracy Lovell barwny opis fenomenu peruwiańskiego ''Sendero Luminoso'', czyli maoistowskich terrorystów ze ''Świetlistego Szlaku''. Jak podaje autorka, udział kobiet w nim szacuje się na jakieś 40% aż, siały one popłoch swym okrucieństwem i determinacją w walce, wśród maczystowsko zwykle nastawionych funkcjonariuszy miejscowego reżimu. Nie ustępowały również mężczyznom jeśli idzie o wykorzystywanie swej władczej pozycji w oddziale zbrojnym, do uzyskiwania ''świadczeń seksualnych'' ze strony podwładnych obu płci. Zarazem jak przystało na typowe samice otaczały czułą opieką swego samca alfa za jakiego robił ich ''czerwony fuhrer'', czyli Abimael Guzman zwany przez nie ''towarzyszem Gonzalo''. Wedle Lovell do dziś gotują mu specjalne potrawy w więzieniu i posyłają do celi wraz z wyrazami swego oddania - skądinąd znowuż żaden zeń przystojniak, lecz oblech z zaawansowaną łuszczycą i takąż nadwagą: wpadł przez to, że policja znalazła w śmietniku domu robiącego dlań za kryjówkę wielkie gacie na jego grube dupsko, zdecydowanie za duże jak na małżonka kobity na którą oficjalnie zarejestrowany był konspiracyjny lokal.
Motyw ''emancypacyjny'' odgrywał tu dla wielu kobiet zasadniczą rolę, decydując o ich zaangażowaniu w zbrojną walkę o swe prawa - brytyjska autorka jako przykład podaje historię pewnej peruwiańskiej Indianki, która marzyła by zostać tłumaczką dla lokalnego oddziału amerykańskiego konsorcjum. Jednak gdy odrzucono jej kandydaturę z powodów rasowych i płciowych, przystąpiła do ''Sendero Luminoso'', gdzie błyskawicznie zrobiła karierę jako terrorystka, szybko awansując dzięki swej bitności i umiejętnościom przywódczym w partyzanckiej hierarchii. Toż samo tyczy innej zawartej tam opowieści maoistki z Nepalu, która jako kobieta i to z niższych kast musiała pokornie schylać kark przed miejscowymi braminami. Matka połamała na jej grzbiecie niejeden kij, bo krnąbrna dziewucha nie chciała przystać na zaaranżowane przez nią małżeństwo. Dopiero po śmierci żeńskiego domowego tyrana, ojciec ''kukold'' zgodził się na spełnienie marzeń córki jakim było przystąpienie do maoistowskich powstańców przeciwko lokalnemu rządowi, dzięki którym mogła wziąć pomstę na upokarzających ją w dzieciństwie przedstawicielach ''wyższych kast'', pierzchających teraz przed nią w popłochu, kiedy wkraczała z kałachem w ręku do rodzinnej wsi. W ogóle zasada ''władzy kobiet wyrastającej z lufy karabinu'' stanowi fundament zbrojnego mao-feminizmu, podobnie jak i innych neobolszewickich ruchów partyzanckich w dawnym ''III świecie'', choćby nacjonalistycznego anarchokomunizmu kurdyjskiej Rożawy. Zarazem paradoksalnie obalają one przez to bzdety właściwe ''burżuazyjnemu'' okcydentalnemu feminizmowi, jakoby skłonność do dominacji i okrucieństwa zarezerwowana była jedynie dla mężczyzn i ''systemowego patriarchatu''. O bezwzględności i zdeprawowaniu władzą terrorystek ze ''Świetlistego Szlaku'' już wspominaliśmy, ale Julia Lovell przytacza także inną, wstrząsającą dość historię pewnej nepalskiej partyzantki, stanowiącą również dowód w sprawie. Dziewczyna została przymusem wcielona przez miejscowych maoistów do ich oddziału, gdzie naoglądała się okrutnych scen tortur przeciwników politycznych, polegających min. na zadawaniu nożami głębokich ran i wcieraniu w nie piekących papryczek, tak aby powiększyć i tak już straszne cierpienia ofiary. Zryło jej to łeb i zaraziło fascynacją przemocą w tym stopniu, że nie była już w stanie powrócić do normalnego życia. Kiedy więc rodzice niemałym trudem wyzwolili ją z niewoli maoistów, ukradła im biżuterię aby sfinansować ucieczkę i powrót do swych oprawców, bowiem sama możliwość walki i płynącego stąd poczucia władzy oraz poniżania innych, a w końcu zabijania, zwyczajnie zaczęły ją podniecać. Do dziś jak opisuje Lovell, która ją osobiście poznała, nosi ona na szyi łuskę od karabinu niczym magiczny talizman, i z rozrzewnieniem wspomina zapach żelatyny, służącej jej za materiał do prokurowania granatów i min. Bowiem nigdy dość powtarzania, że jesteśmy siebie czyli gówno warci, a kobieta nader często bywa nie ustępuje w bestialstwie mężczyźnie, o ile jej tylko na to pozwolić. Jak widać nie jest to żadne stulejarstwo ni mizoginia, a jeno trzeźwy ogląd spraw na który nie ma co się obrażać, świadectwo bab najlepszym tegoż dowodem.
Oczywiście jak już wspominaliśmy przy okazji samego Mao, z tą ''władzą kobiet'' i ogólnie ''wykluczonych'' rzecz ma się tylko z pozoru jak chcą tego egzotyczni wciąż dla nas [ jeszcze ] bolszewicy. W Nepalu maoistowska partyzantka bazowała wprawdzie na przedstawicielach ''kast niższych'' obojga płci, ale wśród jej przywódców zdecydowanie dominowali po staremu mężczyźni, wywodzący swój ród głównie spośród braminów. Toż samo rzec można o peruwiańskim ''Sendero Luminoso'', gdzie za szeregowców robili Indianie z warstw plebejskich, zazwyczaj przy tym analfabeci, natomiast zaczyn rebelii i jej kierownictwo stanowili Kreole, biali wykształceni Latynosi jak tow. Gonzalo, profesor filozofii na lokalnym uniwersytecie w Ayacucho, który przekształcił w matecznik terroryzmu. ''Indyjski Mao'' za jakiego chciał uchodzić Charu Majumdar, nawołujący w swych ociekających krwią manifestach do masakrowania tamtejszych właścicieli ziemskich, sam był jednym z nich, utrzymywanym przez ciężko harującą na całą rodzinę a zarazem równie fanatycznie oddaną sprawie wywołania komunistycznej rewolty żonę. Skądinąd dał on rzeczywiście podwaliny dla istniejącego do dziś w Indiach ruchu naxalitów, maoistowskiej partyzantki terrorystycznej - jak wielki stanowi ona tam problem dość rzec, iż wedle być może przesadzonych szacunków teren jej oddziaływania obejmuje nawet czwartą część subkontynentu [ oczywiście głównie tereny wiejskie, niemniej ]. Kolejny już raz potwierdza się więc maksyma Donoso Cortesa, że rewolucja to rzecz spasionych burżujów i arystokratów, przedstawicieli warstw wyższych, którzy za pomocą niczego nieświadomych plebejuszy załatwiają swe wewnątrzkastowe porachunki. Cytowany przez Lovell Nepalczyk znający z autopsji środowisko miejscowych bolszewickich braminów, znakomicie ich podsumował:
''Prawie każdy początkowo związany w połowie lat 90. z ruchem maoistowskim był wywodzącym się z klasy średniej, wykształconym profesjonalistą z uniwersyteckim dyplomem. Prachanda, który kształcił się w naukach rolniczych i był nauczycielem, a przez pewien czas pracował jako konsultant w sponsorowanym przez USA projekcie. Baburam Bhattarai, wykształcony planista miejski i ekonomista polityczny z doktoratem. Badal, który prowadził ich militarne skrzydło, zaczynał od studiowania inżynierii rolniczej w Rosji. Kirian, krytyk literacki z wysokim sanskryckim wykształceniem. Wielu innych było nauczycielami: głównie z klasy średniej, zawodowcy z dyplomami uniwersyteckimi, którzy uważali, że [nepalski] plebs powinien być prowadzony przez awangardę. Innymi słowy, klasyczny marksistowski układ. Być może - zastanawiał się sceptycznie - było to zawsze przedsięwzięcie tylko dla wykształconej klasy średniej, droga na skróty do władzy, a nie prawdziwa rewolucja [...] to są bardzo sprytni przedsiębiorcy polityczni, którzy przykleili sobie wielką etykietkę maoistów''. Przywódcy maoistowscy w przeważającej mierze byli braminami - ''bogami na ziemi'', według niektórych hinduistycznych tekstów - i świadomie starali siebie kreować na ''maoistowskich braminów, królów-wojowników''. Natomiast przedstawiciele niższych kast byli szeregowymi działaczami i żołnierzami. To oni znajdowali się na linii ognia, podczas gdy przywódcy jak Prachanda, Bhattarai i Yami, przetrwali większą część wojny nie walcząc, lecz ukrywając się pośród społeczności nepalskich w Indiach.''
Celowo podkreśliłem wątek ziemskich ''bogów wojny'' rewolucyjnej i ''ludowej'' jedynie z nazwy, bowiem nasuwa on skojarzenia z morderczym kultem i doktryną, której istotny sens dostępny jest tylko ''wtajemniczonym''. Nie byłbym sobą, gdybym za Julią Lovell nie przytoczył fragmenty gnostycznych wprost manifestów fuhrera ''Świetlistego Szlaku'', pełne manichejskiej symboliki. Nawet jeśli czerpała ona z inkaskich wierzeń i przesądów, żywych wciąż wśród miejscowym Indian w Peru, ''iluminackie'' konotacje są tu ewidentne:
''Przewodniczący Mao powiedział: ''nadchodzi burza, wiatr dmie w wieży.'' [...] niezwyciężone płomienie rewolucji będą rosły aż zamienią się w ołów, w stal, a z bitewnego zgiełku i nieugaszonego ognia walki wyłoni się światło, w ciemności rozbłyśnie jasność i nastanie nowy świat [...] Ludzie stają na nogi, zbroją się i powstają w rewolucji, aby nałożyć pętlę na szyje imperializmu i reakcjonistów, chwytając ich za gardło i dusząc ich [...] Ciała reakcjonistów zgniją, zamienione w postrzępione nici, po czym to czarne plugastwo utonie w błocie, zaś to co pozostanie, zostanie spalone na popiół rozrzucony przez wiatry ziemi [...] Zamienimy czarny ogień w czerwony, a czerwony w światło [...] Towarzysze, odrodziliśmy się! Nauczyliśmy się manipulować historią, prawem, sprzecznościami [...] Nasz lud został oświecony mocniejszym światłem - myślą marksizmu-leninizmu Mao Zedonda. Najpierw zostaliśmy oślepieni tym pierwszym przebiciem się nieskończonego światła, światła i niczego poza nim... Komuniści powstali i ziemia się zatrzęsła, a gdy ziemia zadrżała towarzysze natarli [...] I wówczas cienie zaczęły uciekać na zawsze, mury zadrżały i popękały. Wraz z ich pięściami otworzył się świt, ciemność stała się światłem [...] Ich dusze wypełniała radość, a ich oczy rozbłysły światłem. [...] Rozdział powie: potrzebny był wielki wysiłek, przelaliśmy nasz przydział krwi, a w trudnych chwilach pogrzebaliśmy naszych zmarłych, osuszyliśmy łzy i kontynuowaliśmy walkę [...] Taka będzie historia: w tym sensie znajdujemy się na nieuniknionej ścieżce do komunizmu, aby dotrzeć do pełnego i absolutnego światła. Krew tych co polegli krzyczy: światło, światło, dochodzimy do komunizmu!''
- można by się z tego popisu opętanego retora śmiać, jako grafomanii jakiegoś niewyżytego pojeba, gdyby te ''oświecone'' brednie nie dały początek okrutnej wojnie domowej, która pochłonęła dziesiątki tysięcy ofiar, pomordowanych z niesłychanym często bestialstwem. Po szczegóły odsyłam do omawianej pracy, niestety autorka całkiem mylnie tłumaczy powyższe ustępy z dzieł tow. Gonzalo, pieprząc coś o jego rzekomym biblijnym mesjanizmie. Tymczasem mamy tu do czynienia z ordynarnie wprost podaną gnozą polityczną, mrocznym i ociekającym posoką rewolucyjnym kultem śmierci, tak że jaśniej już nie można. Z drugiej retoryczne rozpasanie wodza ''Sendero [i]Luminoso'' daje pojęcie o uwodzicielskim uroku, jaki rzucał na kobiety gotowe dlań szlachtować ludzi niczym ''aniołki'' Charliego Mansona. Bowiem wiele bab nie jest w stanie oprzeć się emfatycznym i pełnym pustych emocji bzdurom, wypowiadanym jeszcze przy tym przez pewnych swego psychopatów jak Guzman.
Podsumowując: w Indiach jako się rzekło najpoważniejszym bodaj zagrożeniem dla bezpieczeństwa wewnętrznego tego kraju nie są wcale jak mogłoby się wydawać tamtejsi muzułmanie, lub separatyzmy w Kaszmirze czy Tamilnadu dajmy na to, ale miejscowa maoistowska partyzantka tzw. naxalici. W sąsiednim Nepalu ich towarzysze obalili w końcu wielowiekową monarchię, przez pewien czas dzierżyli władzę i do dziś są istotną siłą polityczną w tym położonym u stóp Himalajów, strategicznie ważnym państwie. Wreszcie na archipelagu wysp tworzących Filipiny, obok działających na południu kraju dżihadystów, w jego środkowych rejonach operują maoistowscy terroryści z tzw. ''Nowej Armii Ludowej''. Z wszystkich tych państw rzekomo ''prawicowy'' i ''antyimigrancki'' rząd PiS chce masowo sprowadzać do Polski nachodźców, w obliczu wyczerpywana się z wolna ich rezerw na Ukrainie czy Białorusi, czemu ochoczo przytakują tutejsi liberałowie tak z Kucfederacji, jak i pokroju wolnorynkowego ZUS-wca Gwiazdorskiego, któremu marzy się zalanie naszego państwa milionami tanich pracowników z drugiego krańca Eurazji. Cwaniak ma wyrąbane na fakt, że oznacza to w praktyce narodowy holocaust w i tak gwałtownie wymierającym kraju, ale przecież dla takich jak on czy jego kumpel Cezary Kaźmierczak ''suwerenność'' czy ''niepodległość'' to jakieś pierdoły rodem z XIX wieku. Bądźmy uczciwi, nie wszyscy rozwolnościowcy zdurnieli aż tak całkiem do reszty np. krytycznie do sprowadzania wszystkich jak leci ustosunkował się w swoim czasie ''ryt mieszany niewstrząśnięty'' masona i przy tym resortowego LGBTarianina Sokały [ być może tylko dlatego, że drży o własny tyłek i sobie podobnych, niemniej ]. Maczał on palce wraz z ogarniętym wcale jak na liberała Tomaszem Wróblewskim, w sprokurowaniu raportu ''Nowej Konfederacji'' - nie mylić z partią! - traktującego o perspektywach imigracji w Polsce. Padają w nim trzeźwe uwagi na temat zagrożeń związanych z nachodźcami, z których parę aż prosi się, by je przytoczyć:
''Dodatkowo w ciągu najbliższych kilku lat należy się spodziewać napływu
migrantów z Afryki Subsaharyjskiej i choć nie będą to migranci
zainteresowani Polską jako miejscem docelowym osiedlania się, nie jest
wykluczone, że presja innych państw UE wymusi na Polsce przyjęcie części
tych osób. Niestety nie ma żadnej gwarancji, że osoby te w jakikolwiek
sposób zasilą faktycznie polski rynek pracy, gdyż większość z nich będą
stanowić osoby młode, bez żadnych kwalifikacji zawodowych oraz
znajomości języka polskiego, a prawdopodobnie obciążone też wzorcami
kulturowymi, utrudniającymi lub uniemożliwiającymi ich integrację.''
W ''szczegółowych rekomendacjach'' napisali jak jest, potwierdzając przy okazji moje podejrzenia, że polskie służby kompletnie nie są przygotowane na zwalczanie zagrożeń związanych z migracją [ Sokała nie ukrywający nawet specjalnie swych powiązań z nimi, chyba wie o czy mowa ] :
''Podstawowym kryterium powinna być przede wszystkim bliskość kulturowa, językowa i religijna imigrantów oraz podobieństwo porządku prawnego państwa, z którego przybywają. To nakazuje w sposób dość zasadniczy limitować imigrację z państw Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej oraz Afryki Subsaharyjskiej (w szczególności osób wyznających islam). Nawet deklarowana chęć poszanowania prawa państw UE nie wytrzymuje konfrontacji z rzeczywistością i w wielu z nich (np. w Szwecji i Niemczech) dochodzi do egzekwowania lokalnych praw i zwyczajów, szczególnie w stosunku do kobiet (obrzezanie, kara chłosty, morderstwa honorowe itp.). Ponadto imigranci z tych państw zwyczajowo nie integrują się ze wspólnotą przyjmującą i w miarę rozrastania się tworzą swoiste „państwa w państwie”. Dodatkowo imigranci z tych państw często przenoszą na terytorium nowych państw konflikty plemienne, klanowe, rodzinne, które w miarę rozrastania się tych wspólnot mogą zagrozić bezpieczeństwu kraju przyjmującego. W chwili obecnej Polska nie dysponuje tak rozbudowanym aparatem służb wewnętrznych, by monitorować te zagrożenia. Z dużą ostrożnością należy stwarzać zachęty do osiedlania się na terenie Polski także obywateli Chin. Oprócz szpiegostwa gospodarczego na szeroką skalę praktykują oni pracę niewolniczą w swoich firmach, co może narazić Polskę na oskarżenia podobne do tych, jakie pojawiły się w związku z pracą w Polsce obywateli Korei Północnej.''
Cóż z tego jednak, skoro ślepi są na inne, opisywane tu niebezpieczeństwa jakie niesie masowa migracja z Indii czy Nepalu:
''Racjonalne wybieranie imigrantów powinno polegać przede wszystkim na weryfikacji rzeczywistych motywów przybycia na teren Polski. Pod tym względem pierwszeństwo powinni mieć repatrianci (z Kazachstanu) i inne osoby polskiego pochodzenia, które zamierzają powrócić do kraju. Z oczywistych względów pożądani są również wysoko wykwalifikowani specjaliści (zwłaszcza w sektorze IT i tu pożądane jest pozyskiwanie specjalistów z Indii), choć nie wolno wpaść w pułapkę „wyższego wykształcenia”. Na polskim rynku brakuje nisko kwalifikowanych pracowników (opieka nad dziećmi, nad osobami starszymi, prace rolne, obsługa gastronomii, usługi dowozu itp.) i to przede wszystkim migranci obecnie wypełniają tę lukę. Przykładem, oprócz Ukraińców, są np. Nepalczycy, którzy stali się bardzo pożądanymi pracownikami na polskim rynku.''
Winę za to ponosi liberalne spierdolenie autorów raportu, o czym świadczy takowy passus zawarty jako ''podstawowe zalecenia'' dla polskiego [ jeszcze ] rządu:
''Przewagę pozytywnych skutków migracji nad negatywnymi obserwuje się zazwyczaj w krajach, w których wzrost ekonomiczny oparty jest na bardziej liberalnym modelu państwa i gospodarki – należy wobec tego przyjąć, że także w Polsce jednym z kluczowych warunków optymalnego wykorzystania trendów migracyjnych jest deregulacja i oparcie asymilacji/integracji migrantów na naturalnych procesach społeczno-gospodarczych, nie zaś na biurokratycznym przymusie. Państwo powinno przede wszystkim tworzyć ramy i warunki instytucjonalne do skutecznego prowadzenia biznesu przez podmioty prywatne. Wtedy nie tylko powstają lepsze warunki do optymalnego wykorzystania potencjału Polaków, możemy też liczyć na przyciągnięcie najbardziej innowacyjnych i kreatywnych zawodowo imigrantów, zamiast osób zorientowanych na bierne wykorzystywanie pomocy socjalnej. Oznacza to automatyczny mechanizm kontroli migracji nie tylko pod względem ilościowym, ale przede wszystkim jakościowym, który co najwyżej uzupełniać mogą odpowiednie procedury biurokratyczne. Tworzenie warunków do wzrostu inwestycji minimalizuje też potencjalne negatywne skutki migracji związane ze zwiększoną podażą pracy.''
Tym samym przeczą temu, co napisali we wspomnianych rekomendacjach:
''Nie mogą być akceptowane postulaty skrajne, takie jak domaganie się, by społeczność imigrancka mogła postępować według własnych praw i obyczajów, np. wedle prawa szariatu czy innych lokalnych zwyczajów, które stoją w rażącej sprzeczności z polskim porządkiem prawnym i kulturą (np. zakrywanie twarzy, zakaz edukacji kobiet). Takie sytuacje mają już miejsce w Europie, gdzie instytucje państwa zrezygnowały z ich monitorowania, nie angażując się tym samym w lokalne spory.''
- być może odpowiedzialność za pomienione sprzeczności ponosi polifoniczność głosów wielu autorów tego zbiorowego raportu, a wiadomo, że ''tam gdzie kucharek sześć'' itd. Niemniej powyższe absurdy dobrze niestety odzwierciedlają chaos i nieprzygotowanie słabego państwa jakim jest III RP na wyzwania związane z masową migracją, przekształcającego się na naszych oczach w kraj eurazjatycki. Wszakże ktoś może zarzucić mi związaną z tym niekonsekwencję, boć przecież trąbię o tym od dekady już będzie, więc o cóż mi niby teraz chodzi, czy nie powinienem w takim razie piać z tego tytułu peanów? Bynajmniej, gdyż rozumiem przez to maksymalną jak się da suwerenność tak od Wschodu jak i Zachodu, co w obliczu nie tylko braku woli zachowania takowej u większości klasy rządzącej, ale i może nade wszystko samego społeczeństwa tworzącego zdaje się już w swej masie post-naród, nie ma na to obecnie szans. Inaczej silne państwo jakie mi się marzy, kierując długofalową doktryną ostro przesiewałoby wszelkich migrantów przybywających do naszego kraju, dbawszy aby nie stanowili oni zagrożenia dla bezpieczeństwa rodzimych obywateli i ładu publicznego. Na to zaś konieczne są tajne służby świadome gróźb i ryzyka takich jak tutaj opisane, a nie trawiące czas na uganianie się za domniemanymi ''faszystami'' na miejscu! W każdym razie z zacytowanego raportu jednoznacznie wynika, że wbrew temu co bredzą propagandyści rzekomo ''socjalistycznego'' rządu PiS, jak i kuc-liberałowie, masowe sprowadzanie migrantów jest bezsensowne nawet z czysto ekonomicznego punktu widzenia. Czarno na białym stwierdzono bowiem, że ludzie ci nie zaradzą brakom na lokalnym rynku pracy, stanowiąc jedynie niepotrzebne obciążenie i tak trzeszczącego w szwach socjalu, a do tego szerząc terror i zwykły bandytyzm, gwałcić dosłownie przy tym będą rodzime normy kulturowe swymi dzikimi często z naszej perspektywy obyczajami. Poza tym nawet nieliczni z nich, którzy podjęliby w ogóle jakąś robotę utwierdzaliby tym samym patologiczny neokolonialny bieda-kapitalizm oparty na tanim pracowniku, który jak zmora ciąży nad nami od czasu balcerowiczowskiej ''terapii szokowej'', wprowadzonej na zlecenie Międzynarodowego Funduszu Walutowego. Pozbawia to motywacji rodzimy biznes do wynajdywania rzeczywiście innowacyjnych form zastępowania na ile to możliwe żywej pracy jej automatyzacją, jak czynią to prawidłowo nastawione szowinistycznie narody Dalekiego Wschodu. Przy wszystkich związanych z tym zagrożeniach wolę już to, niżby znowu jakiś ''kolorowy'' tym razem naziol poniżał mnie i mordował we własnym kraju, jak z moimi słowiańskimi przodkami poczynali sobie germańscy okupanci. Lepiej niech już kraj zwija się demograficznie, a choćby i gospodarczo, skoro w zamian mamy tu mieć prawdziwe piekło na ziemi urządzane przez hordy nachodźców, narzucających nam brutalnie swe dzikie nieraz zwyczaje. Poraża mnie ignorancja panująca pod tym względem w naszej przestrzeni publicznej, gdzie nikt bodaj nie podnosi kwestii fundamentalnych różnic cywilizacyjnych, kulturowych i nie bójmy się tego rzec - rasowych, za to wszyscy niemal ciągle pieprzą o ekonomii, czy będzie nam się opłacać sprowadzanie masowo nachodźców czy też nie [ jak widać wcale, czego świadomość mają nawet ogarnięci nieco bardziej od tępych zazwyczaj kucerzy nieliczni liberałowie w kraju ].
Nade wszystko zaś na skandal zakrawa brak dyskusji o realnym zagrożeniu inwazją niespotykanych dotąd pod naszą szerokością geograficzną konfliktów o charakterze religijnym lub politycznym, jak tutaj właśnie sygnalizowane. Globalizacja bowiem, nigdy dość tego powtarzać, nie oznacza wcale totalnego zglajszlachtowania ludzkości jak roili sobie psychopaci pokroju Kalergiego, lecz nadanie dzielącym nas różnicom planetarnego już charakteru. W ten sposób wraz z masowym napływem migrantów z egzotycznych dotąd dla nas rejonów świata, przybędą także nad Wisłę przyniesione przez nich w bagażu nieuniknione zaszłości z krajów swego pochodzenia, wciągając nas tym samym w ich wir czy to się komu podoba lub nie. Niemcy na ten przykład nie mogą już rzec, iż mają gdzieś konflikt etniczny i polityczny między Turkami a Kurdami, bo ci są tuż za polską zachodnią granicą na tyle liczni, że demolują im regularnie centra miast swymi ulicznymi walkami. Analogicznie będziemy przeżywać to samo, jeśli doprowadzimy do ustanowienia na naszej ziemi dużych społeczności odmiennych pod każdym niemal względem nachodźców. Nie zaradzi temu histeryczne zakrzykiwanie rzeczywistości ''słusznymi'' frazesami o ''jednej, ludzkiej rasie'' - jasne, wszyscy jesteśmy ludźmi i nikt tu nie zamierza nikogo odczłowieczać, ale też właśnie dlatego tak bardzo i co najważniejsze nieodwołalnie różnimy się między sobą, a to zawsze i wszędzie będzie potencjalnym zarzewiem konfliktów. Jedynie więc uczciwe postawienie sprawy może choć trochę zniwelować ryzyko i tak nieuchronnych waśni na tle etnicznym, politycznym czy rasowym, i to nie tylko w zderzeniu z autochtonami, ale i pomiędzy grupami napływowej ludności. Bowiem faktycznie polski eurazjatyzm urzeczywistni się paradoksalnie dopiero wtedy, gdy na porządku dziennym stanie kwestia fundamentalnych sprzeczności dzielących nieodwołalnie ludzkość jaką ona jest, a nie funkcjonuje tylko w demoliberalnych czy anarchistycznych utopiach. Tym bardziej, że liberałowie jak i socjaliści bredzący, iż wszystko załatwi ''wolny rynek'' albo ''demokracja pracownicza'', sami zastępują wspomniane podziały sporem klasowym dzieląc ludzi na przedsiębiorców czy proletariuszy [ kobiety, pederastów, Murzynów etc. ] i całą resztę, traktowaną przez nich w podły sposób, więc co to niby za różnica? Póki co nie widzę środowiska, które na miejscu mogłoby takowy program wcielić w życie, ani nawet w ogóle przebić się z nim do opinii publicznej w kraju. Co do mnie mogę jedynie sygnalizować potrzebę zaistnienia podobnego ruchu w najbliższej przyszłości, tak aby przynajmniej w programie minimum przygotował nas on na czekające Polskę wyzwania, związane z napływem nachodźców. Bo o jakiejkolwiek głębszej integracji nie ma co tutaj raczej marzyć, skoro nie dały rady przeprowadzić jej mocniejsze jeszcze do niedawna pod każdym niemal względem od naszego organizmy państwowe Europy Zachodniej.
Raczej my sami powinniśmy więc przyswoić sobie zawczasu część ''dzikich'' zwyczajów ''barbarzyńców'', jako uodparniającą cywilizacyjnie szczepionkę na ich inwazję, co właśnie leży u podstaw postulowanego przeze mnie, rodzimego eurazjatyzmu i w epoce dominacji biopolityki jawi się wręcz jako życiowa konieczność. Bynajmniej nie mam tu na myśli egzotycznych mutacji bolszewizmu, a na ten przykład ich bitność oraz zdrowy szowinizm, na to zaś trzeba mieć świadomość zaistnienia niespotykanych, cudacznych wręcz z tutejszej perspektywy zagrożeń, takich jak wyżej opisane. Przy czym wcale nie powinniśmy bezkrytycznie hołdować cudzym wzorcom jak dotąd, tylko o innym znaku, lecz raczej sięgnąć w tym celu do pierwocin własnej cywilizacji, by wymienić choćby osadzoną mocno w łacińskiej tradycji Europy, a zapoznaną niestety instytucję republikańskiej dyktatury, zawłaszczoną tak paskudnie przez komuchów i nazioli. W każdym razie nikt nie zobaczy mnie w roli kucerza umierającego na szańcach upadłego na własne życzenie, liberalnego Okcydentu pogrążającego się w demencji ''wokeizmu''' i ''cancel culture'', nie ma mowy. Tym bardziej, gdy wiele wskazuje, że jest on integralną częścią tej samej globalnej hydry, co panświatowy maoizm jakiemu poświęciliśmy niniejsze rozważania, po szczegóły odsyłając do traktującej o tym fenomenie pracy Julii Lovell, która posłużyła nam za ich kanwę. Ostatecznie w jednym i drugim wypadku mamy do czynienia z prawdziwą rewolucją [anty]kulturalną, ale o ile ta chińska wbrew swym intencjom poniekąd okazała się dla nas w Polsce użyteczna, to już trawiąca obecnie Zachód niekoniecznie a wręcz wcale. Do tego jeśli zmutuje z przybyłym z drugiego krańca Eurazji nad Wisłę politycznym wirusem pogrobowców maoizmu, może dać naprawdę wyjątkowo jadowitą zarazę, ku przestrodze przed czym służył ten ''higieniczny'' wpis. A tym razem może nie skończyć się jak z groteskowym falstartem próby przeszczepienia ''trzecioświatowego maoizmu'' nad Wisłę, jaką podjęła będzie już ponad dekadę temu grupa bolszewickich sekciarzy, skupiona wokół niejakiego Raska Hetmańskiego. Skądinąd znamienne, że większość spierdolin tworzących to mikro-środowisko ponoć miała podążyć później w równie egzotyczne politycznie rejony, mówiąc wprost została naziolami... Co nie powinno dziwić, biorąc pod uwagę fakt, że w realiach byłych kolonii europejskich w Azji i Afryce, ''walka klasowa'' przybierała nader często postać otwartej wojny rasowej. Dlatego w potencjalnym polu oddziaływania nowej, tym razem mającej oparcie w dużych grupach nachodźczych postaci miejscowego maoizmu, mogą znaleźć się nie tylko lewicujące paniczyki z SKA, ale i konkretne łysole z lumpenproletariatu nawet, czy środowiska ''trzecionurtowe'' z NOP, ONR lub wspomnianego uprzednio ''Szturmu''. Nie kto inny jak sam Mao stwierdził przecież dobitnie, że każda ''walka narodowa jest w ostatecznym rachunku walką klasową'', rasowa również. Dlatego takowe z pozoru nieprawdopodobne mariaże ideologiczne są jak najbardziej możliwe, również pod naszą szerokością geograficzną, zresztą o fenomenie europejskiego ''nazi-maoizmu'' wspomnieliśmy nieco przy okazji omawiania ''germanofilii'' Dugina. To tak dla namysłu tym, co próbują żenić nacjonalizm z lewicowością, myląc słuszny sprzeciw wobec liberalizmu ze zwalczaniem kapitalizmu jako takiego, tak jakby miał on kiedykolwiek coś wspólnego z ''wolnym rynkiem''!
ps.
Poniewczasie zdecydowałem się dołączyć do tego zdaję sobie sprawę i tak niepomiernie rozbudowanego wpisu, parę istotnych jeszcze informacji co do Indii, tak aby rozprawić się z do dziś pokutującymi stereotypami na temat tegoż kraju w Polsce, upatrującymi w nich krainy ''kwietystycznej, łagodnej duchowości'' a la Gandhi i jego ''ahimsa'' [ skądinąd całkiem zakłamany koncept, ale to rzecz godna osobnego omówienia ]. A to po to, by uzmysłowić co nam grozi, jeśli doprowadzimy do ustanowienia w Polsce licznych - minister Chorąży mówił o sprowadzeniu na stałe od miliona do nawet trzech migrantów z drugiego krańca Eurazji - wspólnot wywodzących się z obcych nam kręgów kulturowych. Na początek tragiczna historia ilustrująca ścisłe zblatowanie indyjskich komuchów opcji poradzieckiej [ istotne rozróżnienie, o czym za moment ] z tamtejszymi kapitalistami, czego ofiarą padła pewna miejscowa aktywistka broniąca praw lokalnej społeczności:
''Polityk w Bengalu to zawód wysokiego ryzyka. Zastraszanie, pobicia, zabójstwa, zamachy z użyciem bomb domowej roboty - są naturalnym elementem rywalizacji wyborczej. 17 marca 1970 roku mężczyźni nasłani przez komunistów wtargnęli do domu braci Sainów z Partii Kongresowej. Starszemu najpierw wyłupiono oczy, młodszego rozerwano hakami, a trzeciego zarżnięto maczetami. Po roku najstarszego z Sainów, oślepionego rok wcześniej, zabito na ulicy. W najgorszym okresie, między 1968 a 1971 rokiem, w Bengalu zanotowano 1771 politycznych morderstw. Gdy władzę na krótko przejął Kongres, tylko w samych więzieniach zginęło 920 komunistów. Następne 30 lat rządów Partii Komunistycznej ugruntowało tę krwawą praktykę. [...] W sierpniu 1990 roku szła na czele demonstracji w dzielnicy Hazra, w południowej Kalkucie. Protestującym drogę zagrodzili czerwoni bojówkarze uzbrojeni w bambusowe drągi, łańcuchy i żelazne pręty. Mamata otrzymała potężny cios w głowę, ale uszła z życiem. Słynne czarno-białe zdjęcie lekarzy opatrujących nieprzytomną liderkę dało jej sławę, przydomek "Didi", starszej siostry, i awans na szefową młodzieżówki. Miała wtedy 34 lata. Demonstracje przeciw brutalności policji i komunistycznych władz Bengalu Zachodniego powtarzały się regularnie. Ale dopiero sprawa Tapasi Malik w 2006 roku wyniosła Mamatę na szczyty władzy. 16-latka brała udział w protestach przeciw budowie fabryki samochodów Nano, pod którą komuniści siłą wywłaszczyli okolicznych rolników. Spalone ciało Malik znaleziono na terenie planowanej fabryki. Okazało się, że została zgwałcona i zamordowana. Cień podejrzenia padł na lokalnych działaczy Partii Komunistycznej walczącej z niepokornymi chłopami. Władze najpierw próbowały zamieść sprawę pod dywan, rozpuszczając plotki o wątpliwym prowadzeniu się nastolatki (o morderstwo oskarżono jej rzekomego kochanka), a później ogłosiły, że sprawa została sfabrykowana po to, żeby zaszkodzić rządzącym. Tymczasem komuniści działający ręka w rękę z kapitalistycznym koncernem Tata przeciw własnym wyborcom, drobnym rolnikom - sami sobie wiązali sznur na szyję. Na reakcję Mamaty nie trzeba było długo czekać - stanęła na czele brutalnie spacyfikowanej demonstracji, a następnie ogłosiła 25-dniową głodówkę. Wkrótce, w 2011 roku, Mamata Banerjee i jej partia głosami rolników, ale również bengalskich intelektualistów zmęczonych trzema dekadami rządów komunistów, wygrała wybory stanowe. Komuniści, śmiertelny rywal "Didi", po ponad 30 latach stracili władzę. W rozpolitykowanym Bengalu, gdzie ruchy robotnicze i związki zawodowe zawsze miały wielką władzę, był to przewrót kopernikański.''
- niestety powyższy materiał pochodzi z ''wysokich obcasów'', ale dla mających z tego tytułu uzasadniony odruch wymiotny jest też link po angielsku z innej gazeciny na rzeczony temat. No i prawdziwy hardkor już na sam koniec - materiał ilustrujący wewnątrzkomusze porachunki w Indiach, pomiędzy zwolennikami wspomnianej opcji postradzieckiej nastawionej ''legalistycznie'', a masakrującymi ich często gęsto maoistowskimi radykałami z opisanego wyżej ruchu ''naxalitów''. Ostrzegam jednak na własną odpowiedzialność, bo obrazy naprawdę brutalne - twarze nieszczęśników zmasakrowane, wykrzywione w upiornym przedagonalnym przerażeniu, bywa rozpołowione maczetami głowy itd. ale jeśli ktoś się nie brzydzi... W mej recenzji pominąłem też zasygnalizowany w uprzednim wpisie o roli partii komunistycznej w obecnych Chinach, istotny wątek odradzania się tamże maoizmu o którym to traktuje ostatni rozdział pracy Julii Lovell. Wspomina ona o masowych protestach chińskich robotników przeciwko likwidacji ciężkiego przemysłu, rodem jeszcze z czasów industrializacji na sowiecką modłę, jakie miały miejsce wiosną 2002 roku w Liaoyangu. Dziesiątki tysięcy demonstrantów niosły wówczas portrety Mao, w desperacji wzywając jego powrotu, jak pewna chińska robotnica płacząca: ''Przewodniczący Mao nie powinien był umrzeć tak wcześnie!''. Nie specjalnie jakoś to pasuje do serwowanej nam przez liberalne media wersji tamtejszych protestów przeciwko władzy chińskich komunistów, w której opozycjoniści domagają się ''wolności słowa'' i takiegoż rynku, oraz generalnie aby ''było jak na Zachodzie''. No i będzie, tylko że jak na obecnym, bowiem nader często rebelie te mają charakter neomaoistowskiej reakcji, atakując partię rządzącą ze skrajnie lewicowych pozycji. Znamienne że, jak referuje Lovell, w opinii jej przedstawicieli obecne Chiny, tak cenione wśród wielu obserwatorów na Zachodzie, w tym również Polsce za swą ''suwerenną'' politykę, są postrzegane na miejscu przez tamtejszych ultrabolszewickich i zarazem nacjonalistycznych krytyków jako rządzone przez ''bandę kompradorów trzymających za władzę'', pomawianych przez nich o hołdowanie przeświadczeniu, iż własny kraj ''miałby się lepiej, gdyby przez ostatnie dwa stulecia był kolonią''. Dla współczesnych ortodoksów maoizmu gospodarka, kultura i polityka Chin roją się od ''kapitalistycznych psów'', którzy uczynili z ich państwa ''konkubinę'' Zachodu, co postrzegają jako prawdziwe egzystencjalne zagrożenie. Być może więc ChinAmeryka stanie się jednak faktem, wszakże w znaczeniu powrotu do władzy w Pekinie, a zarazem zdobyciu rządów pod drugiej stronie Pacyfiku przez autentycznych komuchów, co wcale nie przeczy ich zblatowaniu z wielkim kapitałem, jak widać to na przykładzie lokalnej współpracy między nimi w Indiach. Takowa ''konwergencja systemowa'' nie przeczy jednakże, a rzekłbym wręcz wymusza zaciekłą rywalizację o prymat w tym samym ''nazi-maoistowskim'' obozie politycznym, dokładnie jak miało to miejsce z po równi bolszewickimi ZSRR i Chinami w swoim czasie. Obym okazał się tu fałszywym prorokiem, bo nie uśmiecha mi się wizja podłej egzystencji w tak zarysowanej rzeczywistości, ale też nikt nie mówi, iż podobni mi mogliby w niej w ogóle funkcjonować...
